ای علی که جمله عقل و دیده ای........شمه ای واگو از آنچه دیده ای........آن چه دیدی که مرا زان عکس دید........در دل و جان شعله ای آمد پدید؟!........آن چه دیدی برتر از کون و مکان........که به از جان بود و بخشیدیم جان؟!........در شجاعت شیر ربّـا نیستی........در مروّت خود که داند کیستی!........بازگو ای باز عرش خوش شکار........تا چه دیدی این زمان از کردگار؟........چشم تو ادراک غیب آموخته........چشمهای حاضران بر دوخته........راز بگشا ای علی مرتضی........ای پس از سوء القضا حسن القضا........چون تو بابی آن مدینه علم را........چون شعاعی آفتاب حلم را........باز باش ای باب بر جویای باب........نارسد از تو قشور اندر لباب........باز باش ای باب رحمت تا ابد.......بارگاه ماله کفواً احد........امّت وحدی یکی و صد هزار........بازگو ای بنده بازت را شکار
سه شنبه 86 فروردین 14 || 11:21 عصر
حکمت 1
قِـوَامَ الدِّینِِ وَ الدُّنیَـــا...
ای جابر! دین و دنیا به چهار چیز برپاست: دانایی که دانش خود را به کار برد،و نادانی که از آموختن سر باز نزند،و بخشنده ای که در بخشش خود بخل نکند،و درویشی که آخرت خویش را به دنیای خود نفروشد. پس اگر دانشمند دانش خود را تباه سازد،نادان به آموختن نپردازد؛ و اگر توانگر در بخشش خویش بخل بورزد،درویش آخرتش را به دنیا دربازد.
سخن دوستان ()